-ความนำ-
ขอแนะนำตัวเองหน่อยนะคะ ครองขวัญ เจียรวัฒนกนกค่ะ ชื่อเล่นชื่อเตย ปัจจุบันกำลังศึกษา ป.ตรี ที่ RWTH Aachen University ค่ะ
บทความชุดนี้จะเป็นเรื่องเล่าความรู้สึกและประสบการณ์ของเตยเอง ตั้งแต่ครั้งแรกที่มาเหยียบเยอรมนี ด้วยโอกาสและโชคที่พัดพามาหลายครั้ง ก็เกิดความทรงจำมากมาย เตยจะเล่าผ่านจดหมายแบบเปิดผนึก ที่ความจริงแล้วเตยตั้งใจจะเขียนให้เพื่อนคนนี้จริงๆ อาจจะมีเรื่องส่วนตัวโผล่มาบ้างตามประสาเพื่อน ก็ขออภัยมา ณ ที่นี้นะคะ
_________________________________________________
ถึง แพรว
เป็นยังไงบ้าง สบายดีไหม? เราคิดถึงแกมากๆ กลับไทยทีไรก็ไม่เจอแกเลย อะไรจะคิวทองปานนี้คุณเพื่อน
นี่กลับมานั่งไล่ดูรูปสมัยเราไปทุน PASCH ที่ Bodenrod กัน มิถุนาปี ๒๐๑๒ ป่ะ? รู้สึกว่าตอนนั้นยังผอมและภาษาเยอรมันอ่อนด้อยอยู่เลย ฮ่าๆ ตอนที่ประชุมที่เกอเธ่ก่อนไปครั้งนั้นเราแอบคิดว่าแกดูหยิ่งๆด้วยนะ โดยตอนนั้นเราก็ยังไม่รู้ ว่าเราจะสนิทกันถึงขนาดนี้ ต้องขอบคุณเกอเธ่ที่จับแกมาอยู่กลุ่มเดียวกันนะ 🙂
การได้ทุน PASCH ของ DAAD หลังจากเริ่มเรียนภาษาเยอรมันมาประมาณปีนึง เป็นหนึ่งในความทรงจำที่ดีที่สุดของเรากับประเทศนี้เลยนะรู้มั้ย ก่อนหน้าที่จะได้ไปเยอรมันจริงๆเราก็ไม่ได้รู้จักประเทศนี้มากหรอก แค่เรียนภาษาเฉยๆ ได้ฟังเรื่องเล่าจากครูคนด๊อยช์มากมาย แต่มันก็ยังเป็นเพียงแค่คำพูด แล้วในที่สุด ในปี ๒๐๑๒ เราก็ได้เหยียบประเทศนี้เป็นครั้งแรกพร้อมกัน
แต่เนื่องจากทุนนี้มันเป็นการเข้าค่ายเรียนเยอรมันของเด็กต่างชาติ มันก็เลยไม่ค่อย deutsch ขนาดนั้นเนาะ มีบ้างที่เราโดนว่าเรื่องตรงต่อเวลา (ตามประสาเด็กไทยตาดำๆ) แต่สิ่งที่เราได้จากหนึ่งเดือนนี้ คือความประทับใจ และการเป็นเพื่อนกับชาวต่างชาติ ไม่รู้แกจะคิดเหมือนเรามั้ย เราว่าหนึ่งเดือนที่ผ่านมา DAAD เขาไม่ได้คาดหวังให้เราพัฒนาภาษาขึ้นมาปึบปับเก่งเยอขึ้นมาได้เลยหรอก สิ่งที่ DAAD อยากได้แลกกับเงินที่จ่ายให้เรามาฟรีๆ ก็คือความรู้สึกดีๆกับเยอรมันต่างหาก ซึ่งความรู้สึกดีๆนี่แหละที่มีพลังยิ่งกว่าสิ่งใด
แล้วก็ได้ผลซะด้วย
เพราะความรู้สึกดีๆนี้มันกลับมาหล่อเลี้ยงความตั้งใจของเราที่จะไปเรียนต่อเยอรมันให้มั่นคงยิ่งขึ้น ถ้าเราไม่ประทับใจเยอรมันนะ เราอาจจะล้มความตั้งใจนี้ไปก็ได้ การล้มเลิกอะไรบางอย่างมันทำง่ายอยู่แล้ว
ครั้งนี้ถือว่าเป็นโชคดีที่ได้เห็นด้านดีๆก่อน พอกลับมาคิดๆดูแล้วก็มีหลายเรื่องเลยที่ยังไม่เคยเล่าให้ฟัง การมาเยอรมันครั้งถัดๆไปไม่ได้มีแค่เรื่องดีแล้วล่ะ เดี๋ยวเราจะเล่าให้ฟังฉบับหน้านะ
ส่วนอีกอย่างที่ได้คือเพื่อนชาวต่างชาติ อันนี้มากกว่าที่เราคาดหวังไว้นะเนี่ย เราเคยคิดว่า มันต้องยากแน่เลยอ่ะการเป็นเพื่อนกับชาวต่างชาติ มันจะไม่สนิทใจเหมือนคนไทยเหมือนกันแน่ๆ แต่พอได้มาสัมผัสจริง มันไม่ยากเลย เรามีเรื่องเล่าอยากจะแชร์กับเขามากมาย และมีเรื่องเล่าอีกหลายเรื่องที่เราไม่เคยได้ยิน เออมันก็สนุกดีเหมือนกันนะ
จำได้มั้ยที่เราสนิทกับเด็กอินโดมากกกกก แล้วเราก็สลับกันสอนภาษา เพื่อนดูน่ารักมากเลยอ่ะเวลาพูดภาษาไทย อย่างเจเรมี่ไง โอ๊ยคิดแล้วก็ขำ เคมีคนไทยกับคนอินโดมันเข้ากันได้จริง
เป็นช่วงเวลาที่ดีมากเลยเนอะตอนนั้น ถึงมันจะสั้นๆก็ตาม
รักและคิดถึง
เตย
ปล. แปะรูปให้หายคิดถึง 🙂
.
กับเพื่อนอินตะระเดียนาจา
สมัยนั้นยัง ๔๐ ยูโรอยู่เลย…
กับเพื่อนอินโดนาจา
